W wyroku z kwietnia 2010 r. Trybunał nakazał Azerbejdżanowi natychmiastowe uwolnienie niepokornego dziennikarza. Poniżej to, co najciekawsze w tym wyroku, czyli tłumaczenie fragmentów, w których ETPCz dokonał takiej analizy ETPCz, iż wypuszczenie skarżącego było nieuchronne:
„Fatullayev p-ko Azerbejdżanowi”, skarga nr 40984/10
"172. Jeżeli wyroki mają być wykonywane w zgodzie z art. 46 Konwencji, konieczne jest, aby orzeczenia, w których Trybunał stwierdza naruszenie Konwencji, nakładały na odpowiedzialne Państwo obowiązek zaprzestania naruszania Konwencji oraz takiego naprawienia skutków, które w jak największym stopniu przywróci sytuację sprzed naruszenia. Jeżeli jednak prawo krajowe nie pozwala uzyskać pełnego odszkodowania za skutki naruszenia [Konwencji] – albo umożliwia uzyskanie jedynie częściowego [odszkodowania] – to Artykuł 41 upoważnia Trybunał do przyznania pokrzywdzonej stronie stosownego zadośćuczynienia. Z tego wynika, między innymi, iż wyrok Trybunału stwierdzający naruszenie Konwencji lub Protokołów, zobowiązuje Państwo, przeciwko któremu toczyło się postępowanie, nie tylko do wypłacenia zasądzonego zadośćuczynienia, ale również do wybrania, podlegających [późniejszej] kontroli Komitetu Ministrów, środków ogólnych oraz/albo, w razie potrzeby, środków indywidualnych, które zostaną zastosowane w krajowym porządku prawnym i zakończą stan naruszenia [Konwencji] stwierdzony przez Trybunał. Państwo jest również zobowiązane do podjęcia działań, które w jak największym stopniu przywrócą stan sprzed naruszenia [Konwencji] (zob. wyrok Wielkiej Izby Maestri p-ko Włochom, skarga nr 39748/98, ˜47, ECHR 2004-I; wyrok Wielkiej Izby Assanidze p-ko Gruzji, skarga nr 71503/01, ˜198, ECHR 2004-II; wyrok Wielkiej Izby Ilaşcu i inni p-ko Mołdawii i Rosji, skarga nr 48787/99, ˜487, ECHR 2004-VII).
173. Trybunał wielokrotnie podkreślał, iż w zasadzie jego wyroki mają ze swojej istoty deklaratoryjny charakter, oraz, że na ogół, to przede wszystkim zainteresowane Państwo ma wybrać, pod kontrolą Komitetu Ministrów, środki, które zostaną zastosowane w ramach krajowego systemu prawnego w celu wykonania swoich obowiązków wynikających z Artykułu 46 Konwencji, pod warunkiem, że środki te są zgodne z wnioskami zawartymi w wyroku Trybunału (zob. m. in. spośród innych autorytetów, wyrok Wielkiej Izby Öcalan p-ko Turcji, skarga nr 46221/99, ˜ 210, ECHR 2005-IV; wyrok Wielkiej Izby Scozzari i Giunta p-ko Włochom, skargi nr 39221/98 i 41963/98, ˜ 249, ECHR 2000-VIII oraz wyrok Wielkiej Izby Brumărescu p-ko Rumunii (słuszne zadośćuczynienie), skarga nr 28342/95, ˜ 20, ECHR 2001-I). Swoboda wyboru sposobu wykonania wyroku odzwierciedla wolność wyboru towarzyszącą głównemu zobowiązaniu Państw-Stron wynikającemu z Konwencji, tj. do zapewnienia praw i wolności zagwarantowanych [Konwencją] (Artykuł 1) (zob. wyrok Papamichalopoulos i inni p-ko Grecji (Artykuł 50), ˜ 34 [...]).
174. Natomiast, wyjątkowo, mając na względzie udzielenie pomocy zainteresowanemu Państwu w wypełnieniu jego zobowiązań wynikających z Artykułu 46, Trybunał będzie wskazywał [określone] rodzaje środków, które mogą zostać zastosowane w celu zakończenia stwierdzonego naruszenia. W takich przypadkach, [Trybunał] może sformułować różne propozycje pozostawiając wybór środka oraz sposób jego wdrożenia dyskrecjonalnemu wyborowi zainteresowanego Państwa (zob. m.in. wyrok Wielkiej Izby Broniowski p-ko Polsce, skarga nr 31443/96, ˜ 194, ECHR 2004-V). W określonych sprawach, charakter stwierdzonego naruszenia może nie pozostawiać realnego wyboru co do środka wymaganego dla naprawienia [naruszenia] i [wówczas] Trybunał może zadecydować o zaleceniu wyłącznie jednego środka (zob. np. wyrok Assanidze, op. cit., ˜ 202).
175. Trybunał wielokrotnie podkreślał powyższe ustalenia, iż obydwa przykłady naruszenia wolności wypowiedzi skarżącego nie znajdują podstaw w Artykule 10 ˜ 2 Konwencji. W szczególności, w obydwu przypadkach, nie istniało uzasadnienie dla nałożenia na skarżącego kary pozbawienia wolności. Trybunał odnotowuje, iż skarżący został równolegle skazany za (niezwiązane prima facie) przestępstwo karnoskarbowe, to jednak w chwili wydania niniejszego wyroku odbył już część kary za to przestępstwo (cztery miesiące pozbawienia wolności), zaś obecnie odbywa w istocie bardziej dotkliwą część kary za przestępstwa prasowe, które zostały uznane [przez Trybunał] za naruszające [Konwencję].
176. W takich okolicznościach, mając na względzie stwierdzenie naruszenia Artykułu 10 Konwencji, niedopuszczalne jest to, iż skarżący w dalszym ciągu jest pozbawiony wolności. Tym samym sytuacja mająca miejsce w niniejszej sprawie, ze względu na swoją istotę, nie pozostawia realnego wyboru co do środka mogącego naprawić naruszenie praw skarżącego, które wynikają z Konwencji.
177. Dlatego, mając na względzie szczególne okoliczności niniejszej sprawy oraz pilną potrzebę zakończenia naruszenia Artykułu 10 Konwencji, Trybunał uważa, iż jednym ze sposobów spełnienia obowiązków [Azerbejdżanu] wynikających z Artykułu 46 Konwencji, będzie zabezpieczenie przez Państwo natychmiastowego wypuszczenia skarżącego na wolność."
Źródło: http://bit.ly/wmbYyp
 |
| Polecam zapoznanie się z artykułem poświęconym wykonaniu wyroku ws. Fatullayev p-ko Azerbejdżanowi w zimowym numerze Biuletynu EHRAC: http://bit.ly/xttxEI
Od chwili wydania wyroku do jego uwolnienia minęło 13 m-cy, a o losach skarżącego można przeczytać tutaj.
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz